Hans Lodeizen (1924-1950) groeide op in een welvarend gezin in Wassenaar. Via zijn ouders leerde hij de literatuur kennen - een dichter als J.C. Bloem kwam in het ouderlijk huis geregeld over de vloer. Na een verblijf in Amerika waar hij een jaar lang biologie studeerde, voltooide hij een dichtbundel die in 1950 zou verschijnen onder de titel Het innerlijk behang. Lodeizen was toen al ziek: hij had leukemie en stierf in een ziekenhuis in Lausanne, 26 jaar oud. Lodeizens poëzie is weemoedig maar ook speels; ingekeerd maar ook met een open vizier naar de wereld, en verrassend vrij van taal, metrum en klank. Hij stal er niet alleen de harten mee van degenen die de Vijftigers waardeerden, de dichtersgroep die na hem ten tonele verscheen, maar ook van generaties jonge lezers nadien.