On Monday afternoon, July 10, 1911, the city council took the plunge: Rotterdam was given a large 'forest and park' to compensate for the shortage of greenery in the impoverished working-class city. But not a stiff English park for the elite, young designers fervently argued, but one where people could walk, play sports, picnic and play football. In short: a park for all Rotterdammers, for rich and poor, for young and old. Many Rotterdammers were involved in the construction of their city garden, which was of a long duration, due to wars, through the crisis years, so that the Kralingse Bos was not opened permanently until 1950. And that commitment has always remained. 'The backyard of Rotterdam' is about those people. About the planners and architects, the trenchers and path builders, partly employed in the crisis years and in and after the war, and wealthy Rotterdammers who interfered with the construction. It is about the forest rangers and about the visitors, athletes, hikers, nature lovers, and local residents who revolted when it concerned their forest. Whether it was the felling of trees for the CHIO or the gay meeting zone. It is about what came and what remained. The villas to keep the wealthy Rotterdammers in the city, the innovative architecture of the riding school and golf course. And about what disappeared. The squirrels who ate from your hand, Mien van de Molens who wore the pants, the swimming lessons in the beach pool, the bird lessons from the forester, and the fat eel in the Kralingse Plas, the only one Queen Wilhelmina liked

Maandagmiddag 10 juli 1911 hakte de gemeenteraad de knoop door: Rotterdam kreeg een groot 'bosch en park' dat het tekort aan groen in de verpauperde arbeidersstad moest compenseren. Maar geen stijf Engels park voor de elite, betoogden jonge ontwerpers vurig, maar een waar gewandeld, gesport, gepicknickt en gevoetbald kon worden. Kortom: een park voor alle Rotterdammers, voor rijk en arm, voor jong en oud. Veel Rotterdammers waren betrokken bij de aanleg van hun stadstuin, die er een van lange duur was, door oorlogen, door crisisjaren, zodat pas in 1950 het Kralingse Bos permanent werd opengesteld. En die betrokkenheid is altijd gebleven. 'De achtertuin van Rotterdam' gaat over die mensen. Over de plannenmakers en architecten, de greppelgravers en padenaanleggers, deels tewerkgesteld in de crisisjaren en in en na de oorlog, en rijke Rotterdammers die zich met de aanleg bemoeiden. 0Het gaat over de boswachters en over de bezoekers, sporters, wandelaars, natuurliefhebbers, en omwonenden die in opstand kwamen als het hún bos betrof. Of het nu ging om het kappen van bomen voor het CHIO of over de homo-ontmoetingszone. Het gaat over wat kwam en bleef. De villa's om de welgestelde Rotterdammers in de stad te houden, de vernieuwende architectuur van manege en golfbaan. En over wat verdween. De eekhoorns die uit je hand aten, Mien van de Molens die de broek aan had, de zwemlessen in het strandbad, de vogellessen van de boswachter, en de vette paling in de Kralingse Plas, de enige die koningin Wilhelmina lustte