RECENZJE, GLOSY I OPINIE

„DRAMATY RODZIN KRESOWYCH
Historie trzech kresowych rodzin skladaja się na najnowsza ksiazke Aleksandry Ziolkowskiej-Boehm. Tytulowa opowiesc przedstawia dramatyczne dzieje zmarlej 15 grudnia zeszlego roku Joanny Synowiec z domu Michalak, wywiezionej przez Sowietow z Szemiotowki na Polesiu 10 lutego 1949 r. Miala wtedy 10 lat, jej mlodsi bracia -osiem i cztery. Zabrani zostali razem z rodzicami i 86-letnia babcia. Przywieziono ich do ostrowskiego lesopunktu w archanghielskoj oblasti. Tam, po trzech tygodniach, zmarla babcia. W listopadzie 1941 r. w trakcie transportu do Uzbekistanu, zginela matka, ojciec zas – z odmrozeniami po tej „podrozy” – przezyl jeszcze w kolhozie im Dzierzynskiego do lutego 1942 r. Dzieciom, które niechybnie zmarlyby z glodu w sierocincu w Ferganie, pomogla starsza dziewczyna – Polka, z która razem dotarly do polskiego wojska. „To była brama do wolnosci” – mowi pani Joanna o Krasnowodsku.
Na cmenatrzu w iranskim Pahlavi zostal jej mlodszy braciszek Henio. Ze starszym Joziem przezyla trzy lata w Meksyku, potem Stany uchylily drzwi dla takich jak oni. Zamieszkali w Chicago. Asia poszla do pracy, wyszla za maz, urodzila dzieci. Jozio, niestey, popadl w depresje, leczyli go elektrowstrzasami, które uszkodzily mu mozg, Odtad był stale w szpitalach, na spotkaniach sprawial wrazenie nieobecnego, na nic nie reagowal. Tylko opiekunka powtarzala, ze w nocy mowil po polsku i plakal. A pani Synowiec z dawnego zycia pozostala jedna jedyna fotografia – calej rodziny. Podobno mama nie chciala, by robic zdjecia, i odkladala fotografowanie na lepszy dzien..
Dwie pozostale opowiesci to historia rodu Jaxa Bakowskich i ich krewnych, polskich Ormian Wartanowczow oraz dzieje slawnego hubalczyka Romana Rodziewicza, o ktorym Aleksnadra Ziolkowska-Boehm pisala już w trzykrotnie wydanej ksiazce „Z miejsca na miejsce”. Teraz relacjonuje m.in. wspolna z Rodziewiczem wyprawe do Anielina, w „hubalowe strony”, gdzie rozpoznala go po latach zona soltysa, u którego zolnierze często zatrzymywali sie w czasie patroli”.
Krzysztof Maslon, UWAZAMRZE, Historia, Nr 2, 2012

„Książka trafiła kilka dni temu do księgarń, ale zainteresowanie nią widać było już od momentu, gdy zostało zapowiedziane jej wydanie. Autorka ma na swoim koncie wiele książek wydanych w Polsce i Stanach Zjednoczonych, gdzie obecnie mieszka.
Od pewnego czasu podejmuje bardzo trudny temat - II wojna światowa i zaplątane w nią losy ziemian i inteligencji polskiej. Dramatyzm chwil, okrucieństwo wojny przeplata się u niej z ciepłymi wspomnieniami radosnego dzieciństwa, wartościami domu rodzinnego, szacunkiem do ludzi i zwierząt.
Nie ma patosu w tej opowieści, nie ma spektakularnych czynów bohaterskich, a jednak każdy jest w niej bohaterem. Czy to matka zdobywająca jedzenie, czy dwunastoletnia dziewczyna opiekująca się młodszymi braćmi.
Pani Ziółkowska-Boehm uniknęła sentymentalizm i reporterskim językiem opowiedziała nam o tym dziwnym, niezrozumiałym dla nas, młodych, czasie, gdy w Europie zrodziło się tak wielkie okrucieństwo”.
/nawka/, Biblionetka, 21 marca 2012

„Wędrowki po polskiej historii proponuje Aleksandra Ziolkowska-Boehm - w tomie „Lepszy dzien nie przyszedl już” wraca do losow trzech rodzin zamieszkujacych przedwojenne Kresy, które los rozrzucil po swiecie. Poznajemy dzieje Romana Rodziewicza, hubalczyka, familę Jaxa Bakowskich i Wartanowiczów, Ormian, którzy posiadali ongis rozlegle winnice na Podolu. A w tle powiesci pojawiaja się duchy Wankowicza, Grota-Roweckiego, gen. Andersa, a nawet Pilsudskiego. Poza tym Iran, Meksyk, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Afryka Poludniowa – slowem polskie drogi na 350 stronach wciagajacej ballady”.
Bozydar Brakoniecki, Lucjan Strzyga, POLSKA Times, Warszawa, 30 marca 2012, Nr 26

„Tom arcypolskich reportazy opiekunki literackiej spuscizny Melchiora Wankowicza, od lat zamieszkalej w USA. Proza niezmiernie wzruszajaca, chwytajaca czytelnikow za serce, niemal każdy akapit wywoluje nostalgie. Jednym z bohaterow ksiazki jest Roman Rodziewicz lat 100 (jego ciotka była Maria Rodziewiczowna), zolnierz Wrzesnia, swiadek agresji Sowietow: „18 wrzesnia 1939 w Ostrzynie. Cisze przerywa jazgot broni maszynowej: na ulice wyszly bojowki zydowskich dywersantow rozzuchwalone wiadomoscia o wkroczeniu wojsk bolszewickich”, potem „Hubalczyk od poczatku do konca w oddziale, będzie zyl tymi dniami cale swoje zycie, będzie o nich chetnie mowil i będą one dla niego z latami coraz drozsze (...) Był zolnierzem u boku ukochanego majora, miejscowa ludnosc patrzyla na nich jak na bohaterow, był pelen dobrych mysli, wierzyl w bliskie uderzenie aliantow, wokół szumial las, z którego wypedzili wroga...Lepszy dzien nie przyszedl już...”.

Autorka po raz kolejny obala utrwalony przed dekadami – piorem TW „33” (Kazimierza Kozniewskiego) – mit o Henryku Dobrzanskim niesubordynowanym oficerze stracencu i watazce.
„Panowie, poniewaz prawdopodobnie jestesmy ostatnim odzialem Wojska Polskiego, postanowilem zostac do wiosny. Żeby być pomostem miedzy armia wrzesnia i armia marca, kwietnia, która przyjdzie z Francji do Polski (...) Będziemy oczekiwac (...) ofensywy francusko-angielskiej, tworzac na zapleczu niemieckim ogniwa oporu”, uzasadnial Hubal pozostanie w mundurze jesiania 1939 roku. Nie on jeden pomylil się w kalkulacjach.

Przez ksiazke niczym refren przewija się tytul. Dla rodziny Michalakow z Kobrynia, zeslanych w 1940 na Syberie, gdzie zginela matka, ojciec umarl z wyczerpania, mlodszy syn padl ofiara tyfusu, starszy przezyl, ale trauma wojenna wywolala u niego obled. Nigdy nie nadszedl lepszy dzien od uwienczonego na rodzinnej fotografii z roku 1939, przechowywanej jak relikwia przez osiadla w USA siostre. Dla Wartanowiczow – podolskiego rodu o ormianskich korzeniach, wlascicieli najwiekszych winnic w II RP, po których nie pozostala niestety ani jedna butelka- tez po wygnaniu z macierzy pozostaly same gorsze dni”.
Tomasz Zb. Zapert MAGAZYN LITERACKI KSIĄZKI, Warszawa Nr 5, 2012

“Na fotografii zdobiącej okładke ksiązki – czwórka smaglolicych dzieci w nieco dziwnych strojach. Dziwnych dla nas, ale wtedy gdy zdjęcie było robione, takie stroje nie byly niczym nadzwyczajnym, zwlaszcza na Podolu, gdzie od wiekow zylo wielu Ormian. (...)
I tu przechodzimy już do wlasciwego tematu polecanej dzis Panstwu ksiazki, czyli do wojennej tulaczki polskich rodzin, zmuszanych do emigracji, wywozonych na Sybir. Przesiedlanych. Tracacych bezpowreotnie swe miejsce na ziemi. Tu slepy los juz nie rozgraniczal; potomkowie Ormian byli tak samo brutalnie traktowani przez najezdzcow jak wszyscy inni podejrzani klasowo, narodowosciowo czy z innego powodu skazani na wywiezienie, obozy, czy wrecz eksterminacje. (...) Na cztery strony swiata rozrzucila Polakow wojna. Wedrowali przez panstwo i kontynenty, Rosja, Iran, Indie, Kenia, Rodezja, Poludniowa Afryka, Argentyna, Kanada, Meksyk, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, i w koncu Polska, do ktorej czasami przyjezdzaja, dopiero teraz i na krotko. Bo ich domy już sa tam, a po tych utraconych juz nawet slad zaginal”.
Maria Grochowska, Na cztery swiata strony, KURIER SZCZECINSKI, 4/6 maja 2012

„Józef Piłsudski powiedział kiedyś, że Polska przypomina mu obwarzanek- wszystko co dobre jest na kresach, zaś w środku znajduje się pustka. Czytając książkę Aleksandry Ziółkowskiej Boehm trudno nie pamiętać tych słów. I rzeczywiście mieszkańcy kresów musieli być ludźmi twardymi i wartościowymi. Każdy dzień ich życia był dniem walki o polskość, tą polskość wyrażaną nie szumnymi i górnolotnymi słowami, lecz drobnymi sukcesami dnia codziennego, pracą i nauką. Żyli oni często w otoczeniu niezbyt przyjaznym i na nich odbić się miały skutki polityki rządu II RP wobec mniejszości narodowych. To właśnie oni wspominając szczęśliwe dni przed wybuchem wojny mogli powiedzieć „lepszy dzień nie przyszedł już”.
Autorka opisała los polskich Ormian Wartanowiczów, losy polskiej rodziny osadników wojskowych na Polesiu czy hubalczyka Romana Rodziewicza. Przenosimy się na chwilkę do winnic w okolicach Zaleszczyk, by potem znaleźć się w bydlęcym wagonie wiozącym tych źle urodzonych na kazachskie stepy, marzniemy w lasach wraz z żołnierzami majora Hubala, by za chwilę oglądać wnętrze obozu w Oświęcimiu. Słowem możemy poznać polskie losy II wojny światowej, losy tych, którzy po zakończeniu działań wojennych nie mogli powrócić do Polski i tych, którzy mimo wszystko powrócili. Jednych zaś i drugich nazwać można solą tej ziemi, solą tego narodu.
Pomyślmy o tym czytając książkę Aleksandry Ziółkowskiej Boehm”.
Adam Kraszewski, NA TEMAT Miejsce, gdzie książka jest najważniejsza, 9 kwietnia 2012
http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

„Super książka Pani Aleksandry i recenzja Pana Adama! Pozwolę sobie dodać coś od siebie :)
Docenić należy pióro doświadczonej pisarki, nazywanej wśród czytelników Oleńką. Pani Aleksandra Ziółkowska-Boehm to przeurocza osoba. Kto miał okazję spotkać tę Panią osobiście, ten wie, o czym mówię. Zaangażowanie autorki w tematykę książki, objawia się w jej dziele. Entuzjazm, z jakim opowiada na spotkaniach z czytelnikami o osobistych poszukiwaniach rodów, źródeł, historii, materiałów, nie pozostawia złudzeń, że mamy do czynienia z wykwintną pisarką. Tylko osoba głęboko osadzona w temacie, potrafi w tak okazały sposób ukazać, co niekiedy na zewnątrz niedostrzegalne.
Odnoszę takie wrażenie, że czytając tę książkę, niejako łączę się z jej bohaterami, pomimo tego, że żyję przecież w zupełnie innych, obecnych czasach. Myślę, że wiele osób, znajdzie w niej jakieś mądrości życiowe, które każdy sam sobie dopasuje do etapu życia, w jakim właśnie się znajduje. Historia, chociaż jest już za nami, zaczyna odżywać dzięki Pani Aleksandrze i bohaterom przedstawiającym świat, jaki współczesnemu odbiorcy, może jawić się, tylko w wyobrazni. Taka podróż, to niezwykle cenny dar, jaki nam ofiarują. Korzystajmy z tego, zwłaszcza, że to tylko i aż podróż w przeszłość. W każdej chwili, można wysiąść, czego oni zrobić nie mogli. Lepszy dzień może i nie przyszedł już…, ale jeśli w ogóle dzień do nas przychodzi, przyjmijmy go otwarcie. Spójrzmy, jak kiedyś przyjmowano dni, wydarzenia, okoliczności. Nie chcę tu prawić jakichś farmazonów. Jednak, coś w tych powiązaniach, w tej płynności czasu jest. Mimo wszystko, nikt z nas nie żyje w oddzielnej rzeczywistości”.
Katarzyna Ewelina Rozenek, Wyszkow, 27 maja 2012 NA TEMAT http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

„Najnowsza publikacja Aleksandry Ziółkowskiej – Boehm „Lepszy dzień nie przyszedł już” składa się z trzech opowieści. Dwa pierwsze rozdziały opisują niezwykle dramatyczne losy rodzin zamieszkujących Kresy Wschodnie, trzeci poświęcony został osobie Hubalczyka, Romana Rodziewicza. Autorka po raz kolejny skupia się więc na szeroko rozumianej historii Polski i Polaków w jej najbardziej dramatycznych momentach – najpierw wybuch II Wojny Światowej, potem epoka komunizmu. Opowieść autorki to szerokokontekstowa analiza losów jednostki, która na skutek „wariacji historii” dostała się w miażdżące tryby dwóch wielkich totalitaryzmów XX wieków – komunizmu i faszyzmu. To także, albo przede wszystkim narracja poświęcona sile i wyjątkowości człowieka, który nawet w najcięższych warunkach potrafi przetrwać i zachować godność.
Na pierwszy plan książki wysuwa się historia rodu Wartanowiczów i Jaxa Bąkowskich. Opowieść o rodzinie, którą los dotkliwie doświadczył. Utrata wspaniałego majątku na Podolu, dworu w Kraśnicy, świetnie prosperujących winnic i stadniny koni, wywózka w głąb Rosji, bytowanie na pograniczu życia i śmierci, ciągły głód i katorżnicza praca, rozstrzelania w Charkowie, ucieczka do Teheranu, Algierii, Anglii – byle dalej od dziejowego, europejskiego szaleństwa. W końcu ciężkie emigracyjne życie, które stało się udziałem wielu ówczesnych Polaków i dla których decyzja o osiedleniu z dala od rodzinnych stron była jedyną słuszną i możliwą decyzją. W drugiej części książki przedstawiona zostaje natomiast postać Romana Rodziewicza (właściwie Romualda Rodziewicza ps. „Roman”). Uzupełniona historia życia niezwykłego człowieka, Hubalczyka, żołnierza brutalnie torturowanego przez gestapo, więźnia obozów w Oświęcimiu i Buchenwaldzie, w wolnej Polsce odznaczonego Krzyżem Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, opisanego już we wcześniejszej publikacji Ziółkowskiej „Z miejsca na miejsce. W cieniu legendy Hubala” (co istotne opowieść Rodziewicza stała się również kanwą jednej z najbardziej znanych książek Wańkowicza „Hubalczycy”). Ta niezwykła postać, z którą zresztą pisarka weszła w bardzo przyjacielskie stosunki, jawi się na kartach wydawnictwa jako bohater czasów nie-bohaterskich. Bezkompromisowy, odważny, przyjacielski, z którym okrutna Historia (koniecznie przez wielkie „H”) obeszła się bezpardonowo. Zresztą jak z wszystkimi bohaterami tejże książki.
„Lepszy dzień nie przyszedł już” to przede wszystkim opowieść (zresztą jak sam tytuł wskazuje) o tym, co bezpowrotnie minione. Lecz trudno na kartach wydawnictwa szukać łzawego sentymentalizmu. Książka Ziółkowskiej to raczej świadectwo woli, siły człowieka, który potrafi zmierzyć się nawet z największymi okrucieństwami losu, dla którego wspomnienia minionych czasów stanowią pożywkę do dalszej walki. Pięknie wydana, bogato ilustrowana, napisana nieprzeciętną polszczyzną książka pisarki to wspaniały przykład polskiego reportażu historycznego, z którym bez wątpienia warto się zapoznać.”
Monika Długa, Pomiędzy Historią a człowieczeństwem, LUBIMY CZYTAC, 11 kwietnia 2012
http://lubimyczytac.pl/oficjalne-recenzje-ksiazek/725/pomiedzy-historia-a-czlowieczenstwem

„Życie wiedzie człowieka wzruszająco krętymi ścieżkami. W niniejszej książce, zbiorze opowieści o losach polskiego pokolenia okaleczonego przez wojnę, punktem startowym jest dwudziestolecie międzywojenne i Kresy – zagubiona kraina wspomnień i marzeń. Dalsze losy naszych bohaterów biegną, jak im historia każe: przez gehennę wojny, choroby, niebezpieczeństwa – po to, by wylądować na obczyźnie w dalekich zakątkach świata.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm dysponuje piórem wielce doświadczonym. I tematykę Kresów w swych dziełach niemało dotąd eksploatowała. Nic to jednak dziwnego, skoro pierwsze poważne literackie kroki stawiała jako asystentka Melchiora Wańkowicza, wielkiego i cenionego piewcy wschodnich prowincji. Mało tego, wątki tu rozwijane znajdują tło i dopełnienie w książkach wcześniej wydanych. Nie jest to tedy pierwszyzna, a wszystkie trzy opowieści rzucają nas natychmiast na głęboką wodę.
Arkadia i katastrofa
Wkraczamy bowiem w żywą kulturę Kresów, w sieć miasteczek, koneksji rodzinnych, świat bujnej przyrody, poznajemy nawet właściwości gleby – nieomal wciągamy tamtejsze powietrze. Ale też wyczuwamy kruchość tej Arkadii (opowieści snute z perspektywy aposteriorycznej zyskują napięcie zapowiadające przyszłe nieszczęścia). Dalej zaś niemal bezpośrednio przeżywamy wraz z narratorami doświadczenia okrutnej historii XX wieku.
Ziółkowska-Boehm w przemożnej mierze oddaje głos swoim rozmówcom – intensywność przeżyć, intensywność biografii przemawia sama przez się. Zewnętrzny komentarz staje się zbędny. Czas przedwojenny był czasem ich dzieciństwa. Sprawia to, iż schemat narracji jest raczej podobny. U zarania dzieciństwo na Kresach. Wiążą się z nim zawsze niezwykłe, barwne i uczuciowe wspomnienia dotyczące tamtejszych zwyczajów, stylu życia, zapierającej dech w piersiach przyrody. Temu wszystkiemu kładzie kres nadejście wojny. Jedni z bohaterów tracą wielopokoleniowy majątek, wielu ląduje na Syberii czy w Tajdze, w nieludzkich warunkach rodem z „Innego świata”. Jeszcze inni trafiają do partyzantki (rewelacyjny wątek o Hubalczykach). Wszyscy nieomal po wojnie poniewierali się po świecie i – dla nich – „lepszy dzień nie nadszedł już”.
Bogactwo indywidualnego losu
Opowieści i relacje zostały zredagowane w sposób klarowny i potoczysty (uzupełnienia lub głosy poboczne przeniesione zostały do przypisów). Tekst posiada szereg wzbogaceń w postaci materiału fotograficznego, kserokopii listów, pocztówek, dokumentów. Są one wszechobecne i współtworzą intelektualny sukces tej książki. Autorka, pozyskując te materiały, osiąga główny cel gatunku. Zapis przeszłości, i tak bardzo bezpośredni i namacalny, zdobywa jeszcze większy stopień naoczności: widzimy tak pełny obraz bohaterów, jak jest to tylko możliwe przy zastosowaniu środków historycznych.
Co ponadto czyni tę książkę cenną i wartą przeczytania? Jest to lektura dająca paradygmatyczne przykłady polskich losów w trakcie II wojny światowej. Jest to kolejna cegiełka, która wypełnia suche daty obiektywnej historii najnowszej, nadaje jej ciężkość – a wszystko za sprawą subiektywnej perspektywy pojedynczych ludzi, którzy tkwili w samym sercu wydarzeń historycznych. Dodam na koniec, iż opowieść tytułowa stanowi prawdziwy majstersztyk: minimalizm i prostota narracji oszałamiają i czyniąca bezbronnym. Polecam lekturę!”
Tomasz Kwiatkowski, Histmag.org, 24 kwietnia 2012
http://histmag.org/?id=6611

„ Bardzo piękna i mądra recenzja. Podpisuję się pod nią obiema rękami. Zachęciła mnie do podzielenia się własnymi wrażeniami z lektury książki „Lepszy dzień nie przyszedł już”, którą przeczytałem dwa razy w ciągu trzech tygodni.
Przy pierwszym podejściu szybko pochłaniałem treść, nie skupiając się zbytnio na szczegółach, których jest w dziele Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm mnóstwo. Z tej lektury pozostały mi w pamięci różnokolorowe obrazy: pełne radosnych, optymistycznych barw życie bohaterów trzech opowieści, z których składa się książka, w okresie międzywojennym – soczysta zieleń łąk z feerią kwitnących kwiatów, stateczna zieleń odwiecznych lasów, orgia kolorów rozkwitających i owocujących sadów naddniestrzańskich, wszystkie odcienie słonecznej żółci dojrzewających łanów zbóż i miodów z pasieki stryja Leona, szlachetne, pachnące południowym wiatrem czerwienie doskonałych polskich win ( tak, bywały kiedyś takie ), które powstawały w rozległych podolskich winnicach... Cezurą kończącą ten barwny festiwal są dwie daty - 1. i 17. września 1939 roku. Po napaści Niemiec i Związku Radzieckiego na Polskę losy bohaterów i krajobrazy ich otaczające zmieniły się w czarno – białe, wstrząsające grafiki. Tak je zapamiętałem. Wszelkie życiowe plany i marzenia poszły w odstawkę. Jedynym problemem jednostek i całych rodzin stało się zwykłe, fizyczne przetrwanie. Radością było wtedy zabicie i zjedzenie psa po miesiącach głodu. Nad tym wszystkim królował biało-czarny syberyjski krajobraz. Sięgająca horyzontu biel śniegu, skrzącego się w świetle zimnego północnego słońca, czerń drzew i baraków. Nawet ten zjedzony pies był czarny. Czarne niebo i migające białe gwiazdy. Piękne, ale potęgujące smutek, bo choć tak odległe, wydawały się wtedy bliższe niż utracony dom rodzinny. Ci z bohaterów którzy przeżyli piekło, zaczęli po wojnie nowe życie. Opowieści powojenne zapamiętałem w stonowanych, bardzo przytłumionych, szarych barwach. Monochromatyczne obrazy codziennej, mozolnej pracy, odbudowywanie życia rodzinnego... czy to w Afryce Południowej, w Ameryce, w Anglii czy w Polsce. Dopiero los pokoleń urodzonych po wojnie zaiskrzył się wszystkimi pięknymi kolorami świata.
Moje drugie czytanie było uważne, zwracające uwagę na szczegóły, zaglądające co chwila do przypisów i starające się jak najwięcej zapamiętać. Odkryłem wtedy pokłady wiedzy historycznej, które autorka zawarła w książce. Lektura żadnego naukowego opracowania historycznego nie nauczyła mnie tyle o specyfice życia Polaków wywiezionych w głąb Rosji. Bardzo ciekawe a dla mnie zupełnie nowe, były opowieści o wyjściu ze Związku Radzieckiego polskiej ludności cywilnej wraz z Wojskiem Polskim generała Andersa. Wiele w nich wstrząsających przeżyć jednostkowych i dużo faktów historycznych. Dopiero taka zbitka daje obraz całości. Czuję, że obraz ten jest w książce Aleksandry Ziółkowskiej – Boehm bardzo prawdziwy. Z niesamowitym zainteresowaniem i uwagą chłonąłem opowieść o Romanie Rodziewiczu, żołnierzu majora Hubala. Ten fragment książki polecam wszystkim, którzy interesują się działaniami militarnymi w czasie II wojny światowej. Lektura rozdziału „Z miejsca na miejsce”, opowiadającego ze szczegółami o działaniach Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego, będzie dla nich ucztą.
Wszystko co napisałem, jest tylko malutką częścią wrażeń, jakich doznałem podczas dwukrotnego czytania książki „Lepszy dzień nie przyszedł już”. Mógłbym jeszcze pisać i pisać, ale chyba komentarz nie może być taki długi, więc kończę i mam nadzieję, że całą resztę odkryjecie sami”.
Tomasz Wojtkowski, HISTMAG, 10 maja 2012

„Historia historią, ale ja doceniam w tej książce coś o wiele ciekawszego. Ludzkie losy i ta refleksja nad życiem ludzkim, która pojawia się po przeczytaniu.
Ten urok starej czarno-białej fotografii na okładce po prostu porywa :)”.
KA , HISTMAG , 5 maja 2012

„Lepszy dzień nie przyszedł już" zawiera trzy opowieści - związane z polską historią, polskimi losami. Sa to historie rodzin, czy - jak w przypadku Wartanowiczów- sagi rodu. Pokazuję wyrzuconych ze swoich domów konkretnych ludzi, których wcześniej przedstawiam czytelnikowi i się z nimi niemal zaprzyjaźnia. Pokazuję, co się działo z nimi i ich rodzinami. Wywózki, obozy, nasze polskie tragedie.

Pokazuję niezwykły hart ducha i wolę przetrwania w jakże ciężkich sytuacjach, i pokazuję dalsze pokolenia. Piszę, co stało się z rodzinami patriotycznych dzielnych ludzi, z ich dziećmi i wnukami, którzy mieszkają teraz w Stanach Zjednoczonych, w zachodniej Europie czy w Johannesburgu, ale i w Polsce. Jak patrzą i czy chcą wiedzieć o pokoleniach swoich dziadków, którzy przeszli gehennę. Niczego nie krytykuję, niczego nie oceniam, pokazuję postawy pewnej generacji ludzi, i póżniejsze. Czytelnikowi zostawiam nasuwające się przemyślenia.... duże fragmenty tej ksiazki pisałam na przydechu i ze skurczonym sercem”.
Aleksandra Ziolkowska-Behm, Wywiad Ewa Matuszewska, Zakopane dla ciebie,
http://www.zakopanedlaciebie.pl/pl/rozmowy/-ldquo-osiolek-rdquo-wciaz-pracuje.html

„Świetna książka. Przeczytałem ją już dwa razy. Przy drugim czytaniu zauważyłem, że znaczna jej część jest poświęcona losom kobiet? Wychowały się w dobrobycie a przynajmniej w dostatku materialnym, niektóre z nich były nawet troszkę rozpieszczone. Gdy przyszedł czas największej próby, doskonale zdały egzamin. Okazało się, że są silne, mądre i zaradne. Dawały sobie radę zarówno na zesłaniu sowieckim jak i pod okupacją niemiecką. Zastanawiałem się skąd wydobyły te niewyobrażalne pokłady siły i zaradności. To ciekawy temat. Wyszło mi, że wpajanie od maleńkości wartości życia rodzinnego, patriotyzmu i wiary nie są pustymi sloganami. Przydają się całkiem realnie w najgorszych, beznadziejnych chwilach. A może kobiety są po prostu silne z natury i początek wierszyka Mickiewicza o „puchu marnym” mało ma wspólnego z rzeczywistością.
Warto przeczytać tę książkę także pod takim kątem.
Teraz z innej beczki.
Po napisaniu opowieści o Romanie Rodziewiczu „ Z miejsca na miejsce”, Aleksandra Ziółkowska została Honorową Członkinią Rodu Rodziewiczów. Uważam, że po wydaniu książki „ Lepszy dzień nie przyszedł już” Aleksandra Ziółkowska-Boehm powinna zostać co najmniej Honorową Ormianką z Podola.
Czy czyta mnie jakiś Ormianin?”
Tomasz Wojtkowski, Warszawa, 12 maja 2012, NA TEMAT http://recenzjeksiazek.natemat.pl/9619,aleksandra-ziolkowska-boehm-lepszy-dzien-nie-przyszedl-juz

"Lepszy dzień nie przyszedł już" , najnowsza książka Aleksandry Ziółkowskiej-Boehm, to opowieść o kilku rodzinach na tle historii Polski ostatniego stulecia. Autorka opowiada m.in. o hubalczyku Romanie Rodziewiczu, rodzinie Bąkowskich i polskich Ormianach - Wartanowiczach.
"Jedna opowieść rodzi następne opowieści" - mówiła Aleksandra Ziółkowska-Boehm na poniedziałkowym spotkaniu z czytelnikami w warszawskim Muzeum Niepodległości. W książce "Lepszy dzień nie przyszedł już" można znaleźć wątki znane czytelnikom poprzednich książek tej pisarki, jak na przykład historia Hubalczyka Romana Rodziewicza czy dzieje rodu Jaxa-Bąkowskich i ich krewnych Wartanowiczów - polskich Ormian, przed laty właścicieli rozległych winnic na Podolu. Wśród drugoplanowych bohaterów tych opowieści przewijają się m.in. Melchior Wańkowicz, którego sekretarką była autorka książki; Maria Rodziewiczówna, gen. Władysław Anders, gen. Stefan Rowecki "Grot".
W majątku Antoniego Jaxa-Bąkowskiego w Kraśnicy pod Opocznem powstała w latach trzydziestych XX wieku nieduża stadnina koni. Zagładę kraśnickiej hodowli przyniosła II wojna światowa. Oficer rezerwy Jerzy Bąkowski, zmobilizowany we wrześniu do polskiego wojska, dostał się do sowieckiej niewoli, wiosną 1940 roku zginął w Charkowie. W tym samym czasie jego żona Anna starała się utrzymać gospodarstwo w Kraśnicy. Działający nieopodal oddział majora Henryka Dobrzańskiego Hubala miał w Kraśnicy punkt aprowizacyjny. Dowódca, czołowy jeździec europejskich hipodromów, olimpijczyk, otrzymał z tamtejszej stadniny karego ogiera Demona, z którym razem zginął 30 kwietnia 1940 roku pod wsią Anielin, w obławie zorganizowanej przez Niemców.
Zimą 1945 roku Armia Czerwona splądrowała doszczętnie dwór, kradnąc pozostałe wierzchowce. Po kilku tygodniach, na mocy dekretu o parcelacji majątków ziemskich, Bąkowscy zostali wywłaszczeni. Nakazano im zamieszkanie w odległości nie mniejszej niż 100 kilometrów od rodzinnego gniazda. 45 lat później bezskutecznie usiłowali odzyskać kompletnie zdewastowane zabudowania dworskie, zanieczyszczony staw i zdziczały park.
"Zbierając informacje o rodzinie Bąkowskich trafiłam na historię Wartanowiczów, starego rodu pochodzenia ormiańskiego, którzy osiedli na Podolu. Z tej rodziny pochodziła żona ostatniego właściciela Kraśnicy - Anna" - mówiła pisarka. Wartanowicze założyli w swoim majątku w Zaleszczykach winnicę, która przed wojna była sławna w całej Polsce. Na winobranie do Zaleszczyk przyjeżdżali goście z całego kraju, powodzenie uprawy winorośli na Podolu dawało nadzieje, że i w innych regionach Polski da się uprawiać winogrona. Rodzina Wartanowiczów została w 1940 roku deportowana w głąb ZSRS, skąd udało im się wydostać z armią Andersa. Jej potomkowie żyją obecnie m.in. w RPA. "Młode pokolenie potomków Wartanowiczów nie interesuje się historią rodziny, to bardzo smutne" - zauważyła pisarka.
W książce przedstawiona też została postać Romana Rodziewicza (właściwie Romualda Rodziewicza ps. "Roman"), którego losy Aleksandra Ziółkowska-Boehm opisała już w książce "Z miejsca na miejsce. W cieniu legendy Hubala". Tym razem poznajemy uzupełnioną, pełną opowieść o życiu siostrzeńca Marii Rodziewiczówny, Hubalczyka, więźnia obozów w Auschwitz i Buchenwaldzie. To właśnie Roman Rodziewicz opowiedział Wańkowiczowi dzieje oddziału Hubala, co zaowocowało książką "Hubalczycy". Roman Rodziewicz ma obecnie niemal 100 lat, mieszka w Anglii.
We wszystkich opowieściach zawartych w książce "Lepszy dzień nie przyszedł już" powraca motyw zagłady przedwojennego, idyllicznego świata ziemiańskich dworów i ciężkiego losu emigrantów. Matka bohaterki jednej z opowieści wiosną 1938 roku wzbraniała się przed pójściem do fotografa, uważała, że akurat źle wygląda, chciała poczekać na "lepszy dzień". W końcu dała się namówić i ta właśnie fotografia, jako jedyne zdjęcie rodzinne, przetrwała wojenną zawieruchę. "Lepszy dzień nie przyszedł już" - konkluduje autorka, stąd tytuł książki.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm była asystentką ojca polskiego reportażu Melchiora Wańkowicza, spadkobierczynią jego archiwum. Opublikowała ponad 30 książek reportażowych. Książka "Lepszy dzień nie przyszedł już" ukazała się nakładem wydawnictwa Iskry.
Źródło: PAP

„KLUCZYKI DO MERCEDESA
Poszłam tam, bo dostałam zaproszenie. A przecież nawet bym nie wiedziała o tym wydarzeniu. Bo niby i skąd?
Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”, Oddział w Warszawie, mieści się przy Krakowskim Przedmieściu, niemal obok Placu Zamkowego. Piękne to miejsce! Poszłam tam sama. A właściwie pojechałam miejskim autobusem. Lubię przejechać się lub przejść Nowym Światem i Krakowskim Przedmieściem – i nie jestem w tym odosobniona – bo jeśli Warszawa ma gdzieś swoje serce, to ten uliczny szlak jest z pewnością jego główną arterią. Jak zwykle przyszłam przed czasem, bo nastawiłam się na korki w mieście w tej popołudniowej porze. Sala, którą stanowił główny hol, powoli zapełniała się ludźmi. W miarę wypełniania się, słuchając szmeru rozmów, z każdą chwilą czułam że zanurzam się w jakiejś znanej mi atmosferze z dawnych lat, z dzieciństwa, I nie było to niemiłe, ale wręcz odwrotnie – poczułam się swojsko, jak z wizytą u znajomych, z rodzicami, gdy miałam kilkanaście lat. Elegancja, dyskrecja i wysoka kultura osobista to nie były w tym miejscu słowa puste. Już zapomniałam przez ostatnie lata, jak to wygląda. Bohaterką spotkania była Pani Aleksandra Ziółkowska – Boehm i jej najnowsza książka pod tytułem: „Lepszy dzień nie przyszedł już”. Aleksandra Ziółkowska – Boehm, sukcesorka spuścizny literackiej Melchiora Wańkowicza, jest doktorem nauk humanistycznych pobliskiego Uniwersytetu Warszawskiego, oraz stypendystką m.in.: amerykańskiej Fundacji Fulbrighta, kanadyjskiej Ministra Kultury i nowojorskiej Fundacji Kościuszkowskiej. Członkiem Polskiego ZAIKS-u i amerykańskiego PEN CLUB-u. Nagród już nie wyliczam, ale to oczywiste że ma ich wiele, bo napisała wiele ważnych książek. „Lepszy dzień nie przyszedł już” to opowieść, a właściwe trzy opowieści, o losach rodzin zamieszkujących przed wojną na Polskich Kresach Wschodnich. Zaś tłem wydarzeń są miejsca tragicznie wpisane w historię Polski i Polaków: Syberia, Kazachstan, Katyń, Auschwitz, Monte Cassino, a także wojenne i powojenne skupiska polskie w Iranie, Afryce Południowej, Meksyku, Wielkiej Brytanii czy Stanach Zjednoczonych, a nawet w przedwojennej Mandżurii. Parę niezłych filmów można by nakręcić w oparciu o te historie! Oscar byłby zapewniony. Pierwszą książką Pani Aleksandry Ziółkowskiej jaką przeczytałam była „Kaja od Radosława czyli historia Hubalowego Krzyża”. I może bym nawet do dziś nie słyszała o tej Autorce gdyby nie to, że znałam osobiście właśnie jej bohaterkę, Kaję, już obecnie świętej pamięci, żonę Hubalczyka Marka Szymańskiego, „Sępa”. To on prowadził mnie (za rękę!) do spóźnionego, wojennego chrztu świętego zamiast nieobecnego kuzyna z zagranicy. We wstępie do książki o Kai Pani Aleksandra umieszcza przesłanie, które tak wyraził Izaak Bashevis Singer: „Prawdziwy twórca przynależy do swoich rodaków, do swego otoczenia, bez względu na to, czy je lubi czy nie. Kosmopolita nigdy nie napisze niczego wyjątkowego, jego dzieło będzie uogólnieniem”. Pewnie dlatego Pani Ziółkowska – Boehm choć mieszka obecnie w USA, tak silnie czuje się związana z Polską. I z takim dzielnym uporem stara się przywracać pamięci naszą polską trudną historię.
Co ciekawe – jak sama powiedziała na tym spotkaniu z Czytelnikami – że ci wszyscy ludzie, bohaterowie jej książki, choć przeszli wiele tragicznych wydarzeń w swoim życiu, nigdy do nikogo nie mieli o to pretensji. Swój los przyjmowali z godnością i odwagą. „Piękni ludzie” – tak ich nazwala. Tacy choćby jak jeden z bohaterów książki „Lepszy dzień nie nadszedł już”: „Kiedyś kochał konie, psa i swojego mercedesa. Kluczyki do dawnego samochodu zachował. Były z nim przez całą wojnę i potem, do końca życia. Były szczególną pamiątką czasów, które minęły bezpowrotnie. Kluczyki do mercedesa, związane niebieską wstążką, ma teraz jego córka Kasia”.
W niejednym polskim domu i dzisiaj te przysłowiowe „kluczyki do mercedesa” wciąż są przechowywane przez kolejne pokolenia. W moim domu też”.

Elżbieta Nowak (kochanezycie.pl), Polskie Radio Pr 1, Mysli na dobry dzien, 12 czerwca 2012

„Aleksandra Ziolkowska-Boehm napisala ksiazke, na która zlozyly się trzy opowiesci dotyczace losow rodzin pochodzacych z terenow nalezacych przed II wojna swiatowa do Polski i okreslanych jako Kresy Wschodnie. Wlasciwie to jedynie dwie z nich zajmuja wieksza czesc lektury, choc czytana pierwsza krotka opowiesc o tym samym tytule jak ksiazka, niezwykle poraza i wzrusza czytelnika. Powstala ona na podstawie wspomnien Joanny Synowiec, osoby w dziecinstwie ciezko doswiadczonej przez los. Wraca do okresu szczesliwych dni w Szemiotowce kolo Kobrynia na Bialorusi, wkroczeniu Rosjan, przymusowego wyjazdu na wschod, smierci rodzicow i dzieciecej tulaczce wraz z rodzenstwem.
Obszerne miejsce w ksiazce zajmuje historia rodu Wartanowiczow i Jaxa Bakowskich. Autorka przedstawia w niej z grubsza historie Ormian i wskazuje na przyczyny pojawienia się ich w rejonavch poludniowo-wschodniej Polski. Rodzina byla ceniona przez spoleczenstwo lokalne i powazana. Miala tez rodzinne majatki, piekne sady i winnice, stadniny koni na Podolu, ktore zostalo utracone wraz z nastaniem wladzy sowieckiej, albo tak jak dwor w Krasnicy dopiero w styczniu 1945 roku. Autorka przedstawia losy poszczegolnych czlonkow rodzin, dzialalnosc konspiracyjna, sluzbe woskowa. Rodzinne zwyczaje, przymusowa w szkolach nauke rosyjskiego, wywozki w glab Rosji, glod, ciezka wycienczajaca organizm prace, wedrowke po krajach w poszukiwaniu schronienia.
Trzecia historia dotyczy Romana Rodziewicza o pseudonimie Roman, który był partyzantem majora Henryka Dobrzanskiego o pseudoinimei Hubal. Rodziewicz urodzony w Manzurii znal Polske jedynie z opowidan. Autorka przedstawia jego zycie z uwzglednieniem jego lat dziecinstwa i mlodosci, kariery zolnierskiej, uczestnctwa w kampanii wrzesniowej, aresztowaniu, torturowaniu podcza sledztwa, pobytach w hitelrowskich oboach. To opowiesc o osobie odwaznej, bezkompromisowej, o niezlomnych cechach charakteru, która warto poznac.
Ksiazka jest napisana przystepnym jezykiem w glownej mierze oparta na wspomnieniach, listach i pamietnikach obszernie zteszta cytowanych. Bogaty jest również material ikonograficzny ksiazki. Znalezc w niej rowniez mozna przypisy i indeks osob. Bardzo dobra lektura, pobudzajaca czytelnika do refleksji i momentami wzruszajaca. Warto!”
MONGOMERRY, SLOWEM MALOWANE, 14 czerwca 2012
http://slowemmalowane.blogspot.com/2012/06/aleksandra-ziokowska-boehm-lepszy-dzien.html

GLOSY

„Wczoraj spotkała mnie uczta, bo kupiłem jakże ciekawą Pani ostatnią książkę pt. „Lepszy dzień nie przyszedł już”. Wyobrażam sobie ogrom pracy przy jej napisaniu. To dobra i ciekawa ksiazka, podobnie jak i Pani pozostale. Ciekawe historie ludzkie poparte ciekawymi zdjeciam wprowadzaja nas w jakze inny odmienny swiat od naszego. Jest oczywiście szeroko przedstawiona sprawa Henryka Dobrzanskiego, Romana Rodziewcza i wielu innych. Już sam tytul mowi, ze to były czasy, które nie wroca. Ksiazka, jak i pozostale, spocznie w mojej biblioteczce Hubala przy jego izbie pamieci. (...) Dziekuje Pani za tyle trudno poniesionego w napisaniu tych bibliofilskich rarytasow! Być może, ze gdyby wiecej ludzi czytalo takie ksiazki swiat stalby się lepszy (...)”
Andrzej Goebel, Myslenice, 20 marca 2012

„Ksiazka - doskonala. Wartanowicze - bardzo ciekawa, Rodziewicz
poszerzony i zaktualizowany nabral nowego blasku, a sam LEPSZY DZIEN to
majstersztyk: uwazam, ze jest to kwintesencja tematu sowieckich wywozek i losow
wywiezionych i jezeli ludziom nie chcialoby sie czytac licznych
obszerniejszych wspomnien, to wystarczy przeczytac LEPSZY DZIEN, by miec
pojecie i zrozumiec, czym dla Polakow byl Zwiazek Sowiecki. Ta relacja powinna
sie znalezc w obowiazkowych lekturach szkolnych, a takze - moim zdaniem - warta
jest opublikowania po angielsku.”
Janusz Krasicki, Warszawa, 24 marca 2012

„Wczoraj dostałem "perełkę Twoich rak". Polykam jej strony ze wzruszeniem. Podziwiam Twoja umiejetnosc wczucia sie w atmosfere okresu i relacji miedzyludzkich - to cechuje kazda Twoja ksiazke, ta ostatnia perelka jest tego kolejnym dowodem. Wielkie dzieki za ta perelke!”
Tomasz Wartanowicz, Warszawa, 29 marca 2012

„W imieniu Romka i nas wszystkich mieszkañców i pracowników "Jasnej Góry" z serca gratuluje tego uroczego wydania ksiazki, tym bardziej, ze dzieki Romkowi "ostatniemu Hubalczykowi" jestesmy równiez tam uwiecznieni, co normalnie nam sie nie zdarza i tak historia jest dla nas laskawa. To wszystko jednak nie mogloby zaistniec bez szczególnego talentu i wielu godzin pracy jakie Pani musiala poswiêcic, aby ta ksiazka mogla siê ukazac.
Ja osobiscie dziêkujê za to, ze tyle moich tekstów Pani umiescila. Naprawde, nie spodziewalem siê tego. A jesli chodzi o zdjêcia, przekroczy³o to nasze oczekiwania... Jeszcze raz dziêkujemy. Bóg zaplac. (...)
ks. Jan Wojczynski, Jasna Gora, Fixley, Huddersfield, Anglia, 16 kwietnia 2012

„Ilez spraw i faktow ocala Pani od zapomnienia. Czytajac Pani ksiazke i sledzac losy bohaterow, zawsze mialam na uwadze slowa – lepszy dzien nie przyszedl juz...
Doszlam do wniosku, ze do niektórych z nich kiedys, po latach, moze nawet na przekor losowi, ale przyszedl, do niektórych niestety nie przyszedl. Do Joanny Synowiec przyszedl, do jej braci nie przyszedl. Lepszy dzien przyszedl rowniez do Krystyny i Mariana Wartanowiczow. Po koszmarze wojennym odnalezli się i mimo trudow zycia na obczyznie byli szczesliwi. Mysle, ze do Anny Bakowskiej lepszy dzien nie przyszedl. Przezyla trudne lata okupacji i jeszcze trudniejsze w powojennej Polsce.
Zwrocilam uwage na zdania konczace druga czesc ksiazki „Czas i historia zmiotly wszystko, nie ma ludzi, nie ma grobow, nie ma budynkow. Po podolskich winnicach Wartanowiczow zostala jedynie legenda”.
Pani Aleksandro, dzis już nie tylko legenda, pozostala pamiec, która ocalila Pani na kartach tej ksiazki.
Przypomne w tym miejscu, ze w ksiazce „Dwor w Krasnicy i Hubalowy Demon” napisala Pani:
...„Dwor w Krasnicy splonal, ale pamiec zostala i aby ta pamiec ocalic pisze te ksiazke”.
Tak tez ocalila Pani pamiec o zyciu Wartanowiczow na Podolui. Obecne, a szczegolnie przyszle pokolenia tej rodziny będą Pani za to wdzieczni, bo to, co nie zapisane, nie utrwalone, zaciera się z czasem w pamieci.
Szczególnie jest mi bliska trzecia czesc tej ksiazki „ Z miejsca na miejsce” W cieniu legendy Hubala” - ze względu na osobe Romana Rodziewicza. Wczesniej wydana ksiazke pod takim samym tytulem przeczytalam dopiero w ubielgym roku. Choc nieobce mi bylo nazwisko Rodziewicza, to po przeczytaniu tej ksiazki zafascynowala mnie jego osoba, jego przezycia wojenne i powojenne.
Czytajac ksiazke patrzylam na jego przezycia pod katem ogolnego tytulu „Lepszy dzien nie przyszed; juz”. Jego zycie bylo bardzo trudne i tych gorszych dnu było niemalo – a kiedy zdecydowal co ma robic, wybuchla wojna, potem ciezkie przezycia wojenne, w tym obozowe, i trudne zycie na emigracji. Mimo to do Rodziewicza tez przyszedl lepszy dzien. Ja lepszego dnia w jego zyciu upatruje w tym, ze miał szerokie grono wspanialych przyjaciol, wśród ktorych Pani zajmuje wazne miejsce. Przyjazn z Pania zaowocowala ksiazka. Rodziewicz jako zolnierz legendarnego Oddzialu mjr Hubala sam wszedl do historii, a Pani piszac te ksiazke, utrwala jego pozycje w historii”.
Maria Szczegielniak, Slawno kolo Opoczna, 23 maja 2012