Hoe komt het toch dat onze relatief genereuze verzorgingsstaat vaak geen effectieve hulp biedt aan mensen die de voorzieningen het hardst nodig hebben?
Waardoor belanden velen dus ondanks hulp keer op keer in schulden,
armoede en isolement? Aan de hand van ervaringen van eenouder gezinnen
(i.c. moeders) in de bijstand betogen we dat deze mismatch een gevolg is van
de impliciete voorwaarden van de verzorgingsstaat. De (materiele) sociale
zekerheid die de verzorgingsstaat biedt, is slechts toereikend bij een solide
basis van emotionele en relationele veiligheid. Alleenstaande bijstandsmoeders
(en waarschijnlijk ook andere multiprobleemgezinnen) ontberen deze.
Daardoor komt de (materiële) zekerheid die de verzorgingsstaat biedt, niet
tot zijn recht. We besluiten met voorstellen om de benodigde relationele en emotionele zekerheid in het stelsel een plaats te geven.