Al maanden speel ik met de gedachte niet langer boeken te schrijven onder mijn eigen naam. Het gaat mij wat te makkelijk. Van zodra je naam gemaakt hebt in de toch beperkte sien van onze Nederlandse letteren, is eigenlijk zo-wat alles voorspelbaar: je hebt je eigen uit-gever, je eigen lezerspubliek, de recensenten waarvan je weet wie je wel en wie je niet goed gezind is. Kortom je beleeft er geen plezier meer aan, er is nergens nog een uitdaging. Hoe heel anders ging het ooit, bij de uitgave van mijn allereerste boek, toen ik nog mijn eerste uitgever moest overtuigen. Maar eens die kaap genomen ging het eigenlijk ook al te makkelijk. Mensen kochten het boek, niet voor de inhoud, gewoon omdat ze mij kenden van op de buis. Dertien herdrukken in drie maand tijd. Ik vond het toen al niet ernstig. Uiteindelijk was het een extraliterair succes. Maar wat heb je daar als schrijver aan? Eigenlijk niets tenzij een pecuniaire genoegdoening. Nu, ettelijke decennia later, in de herfst van een grillige bestaan, wil ik het anders. Daarom contacteerde ik een gekend advocatenbureau en gaf ik hen de opdracht het boek te slijten, onder de zeer expliciete voorwaarde dat mijn naam als auteur strikt geheim zal blijven. Be-nieuwd hoe dat loopt. Ik nam me voor me een zestal maanden terug te trekken om ergens een nieuw boek te schrij-ven, speelde met ideeën over Parijs, New York, Vaduz, Venetië. Uiteindelijk wilde ik enkel schrijven over het schrijven. Tot die dag dat ik in Hilversum in de studio’s een collega tegen het lijf liep die mij vertelde dat Etty Zand-Van der Veer van Fabeltjeskrant er niet meer was, dat ze zich had teruggetrok-ken op één van de Waddeneilanden, en dat ze er een poepsjiek hotel uitbaatte, de Graaf Bernstorff. Ja, dat leek me wel iets, waarom niet? Zes maanden teruggetrokken op een eiland met niet eens duizend zielen. Het was eens iets anders. In het hotel leerde ik vlug een groep mensen kennen, niet onmiddellijk van mijn leeftijd, wegens allen een flink eind over de zeventig. Ze waren met zijn twaalven. Wat hen verbond bleek algauw de oorlog te zijn, een oorlog die ze als opgroeiende tieners hadden meege-maakt, die bij hen diepe sporen had nagelaten. Want op één of andere manier hadden minstens tien van hen als jonge knaap in de ondergrondse gezeten. Verzet op Schiermonnikoog, ik kon me met de beste wil ter wereld niet voorstellen wat dat dan wel mocht geweest zijn, vooral omdat het eiland – op de woelige begin- en eindfase van de bezetting na – nauwelijks diep geleden had onder de Duitse invasie. Zes van hen waren op het eiland gebleven. De andere zes waren in de loop van de oorlog ondergebracht bij familie of bekenden op het vasteland (“de vaste wal” noemen ze dat hier). Al snel bleek hun grootste frustratie een hoteleigenaar te zijn aan de overkant van het fonkelnieuwe hotel van Etty Zand en haar man. Sake Van der Werff heette hij. Navraag leerde dat het een zuinige Nederlander was die geen schrik had voor platte commercie, een gewezen scheepsjongen en gewezen veldwachter die met centen van vennoten in de horeca sector was beland. Alhoewel al een halve eeuw dood blijft hij onder de plaatselijke bevolking hét gespreksthema voor donkere winteravonden.