Tussen 1918 en 1956 waren intellectuelen getuige van een evolutie naar massificatie en moderniteit. Maar ook van toenemende politieke polarisering en van de invraagstelling van de mensenrechten en de democratie. In die context voelden intellectuelen zich niet enkel geroepen om deel te nemen aan het maatschappelijke debat, zij koesterden ook de ambitie om een welbepaalde rol te spelen in de samenleving. De idealen die ze voor zichzelf en voor de toekomst van de maatschappij nastreefden, waren nauw met elkaar verbonden. De spanning tussen deze idealen en de concrete verwezenlijking ervan staat centraal in dit boek. Het is een verhaal van rivaliserende overtuigingen die internationalisten, communistische intellectuelen, compagnons de route, humanitaire socialisten, sociale hervormers, pacifisten en cultuurcritici tegenover elkaar plaatst. Uit deze confrontaties komen convergenties, allianties en breuken naar voren tussen intellectuele groepjes en netwerken, tussentijdschriftredacties, verenigingen en actiegroepen.