De handgezaagde ziel is een essay over de terugkeer van de ambachtelijkheid in de kunst. De terugkerende interesse voor oude technieken staat niet op zichzelf, maar gaat samen met de omarming van nieuwe middelen als de 3D-printer, waardoor het mogelijk is geworden om vrijwel alles zelf te maken. De digitale revolutie ontstijgt het virtuele stadium en stelt ons in staat om ook weer fysiek grip te krijgen op de dingen. Bierens analyseert hoe het ambacht wordt verlost van het stoffige imago dat het kreeg in de twintigste eeuw. Hij onderzoekt de gespannen verhouding tussen het technisch kunnen van de kunstenaar en 'de heiligverklaring' van ideeën en theorieën aan de hand van voorbeelden uit de kunstgeschiedenis en de kunsttheorie. Misschien is het verschil tussen idee en ambacht wel helemaal niet zo groot als we altijd denken. Misschien is het belangrijkste verschil wel 'tijd': hoe mooi kan het zijn als kunstenaars van ideeën uitgaan die ze in het werk zelf, puur door de duur van het maakproces, ook weer overstijgen.