Η νοσταλγική αναδίπλωση σε έναν ιστορικό και πνευματικό τόπο και χρόνο (κυρίως της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά και της κλασικής μεσαιωνικής χριστιανοσύνης) που θα επούλωνε το ανεπανόρθωτο υπαρξιακό πλήγμα που είχε υποστεί ο σύγχρονος άνθρωπος και θα στέγαζε τις πνευματικές ανησυχίες των μοντέρνων, αλλά συγχρόνως θα διαμόρφωνε την φαντασιακή κοινότητα του έθνους με έναν αρχέγονο Μύθο, οδήγησε σε πνευματικά εγχειρήματα που επιχείρησαν να μιμηθούν και να ιδιοποιηθούν το πνεύμα άλλων ιστορικών πολιτισμικών εποχών. Βέβαια κάθε ‘’ιδιοποίηση’’ συνιστά μια ερμηνεία και κάθε ερμηνεία συντελείται σε συγκεκριμένο ιστορικο-πολιτισμικό χωροχρόνο, εδράζεται δηλαδή σε πόθους, αγωνίες, προσδοκίες μιας εποχής. Μ΄αυτή την έννοια το εγχείρημα ‘’ιδιοποίησης’’ του πνεύματος μιας άλλης πολιτισμικής εποχής αποτελεί μια αναδρομική προβολή των αιτημάτων του παρόντος και των επιθυμιών για το μέλλον, δηλαδή αναδημιουργείται το παρελθόν με τις αφηγήσεις-προσλήψεις του παρόντος και κατασκευάζεται μια μυθολογία γι΄αυτό. Ο ψυχο-πνευματικός πυρήνας του κάθε Πολιτισμού, όπως αποκρυσταλλώνεται στις συμβολικές μορφές του, στα πρότυπα σκέψης, τέχνης, πολιτικής, θρησκείας και τελετουργίας, αποτελεί μια ‘’απολύτως μοναδική ετερότητα’’, η οποία επέχει της δυνατότητας ταύτισης και αναπαραγωγής του από τις υποκειμενικές αναπαραστάσεις. Αυτή η ‘’απολύτως μοναδική’’ ετερότητα, ουσιώνει τον ψυχο-πνευματικό πολιτισμό μιας δεδομένης ιστορικο-κοινωνικής μορφής ζωής, αλλά είναι άρρητη και μ΄αυτή την έννοια δεν μεταδίδεται. Έτσι, λοιπόν, η απόπειρα ιδιοποίησης του Αρχαιοελληνικού Είναι, το οποίο ουδέποτε υπήρξε, μιας που η αρχαιοελληνική σκέψη και τέχνη αποτέλεσε το πρωτότυπο, δίχως πρότυπο, αποτέλεσε δηλαδή παραδειγματικό πρότυπο και κανόνας αξιολόγησης των μεταγενέστερων, ανέδειξε όχι απλώς τη διαφορά των νεώτερων μέ τους κλασικούς, αλλά τους οδήγησε στην συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν τίποτα κοινό με τους Έλληνες, όπως το κατανόησε τόσο ο Χέντερλιν, όσο και αργότερα ο Νίτσε. Με άλλα λόγια, η πίστη στους Αρχαίους ισοδυναμούσε με τη μέγιστη δυνατή απόσταση από αυτούς, δηλαδή όσο πιο πιστοί στη μίμηση του αρχαιοελληνικού παραδείγματος έμεναν οι ερμηνευτές του, τόσο αποδεσμεύονταν από αυτό, τόσο παρήγαγαν μια πραγματικά νεωτερική τέχνη.