Drie grote inundaties hebben het landschap van Midden-Zeeuws-Vlaanderen op ingrijpende manier gewijzigd. De eerste werd veroorzaakt door een stormvloed in 1375-1376 en zorgde voor het ontstaan van De Braakman. De twee overige waren het gevolg van militaire activiteiten in de streek in 1488-1492 en 1583-1586. Deze door de mens veroorzaakte inundaties hadden tot gevolg dat rond 1600 zo'n 90 procent van het landschap onder water stond. Kapitaalkrachtige kooplieden zagen in het bedijken van het ontstane schorrengebied een belegging voor hun verworven vermogen. Aanvankelijk waren deze bedijkers heer en meester in hun polder en duldden geen inmenging van anderen. Door overstromingen kon echter veel schade ontstaan, die de poldereigenaren probeerden te verhalen op de gewestelijke overheid. Dit leidde ertoe dat in de loop van de achttiende eeuw steeds meer bemoeienis kwam van hogerhand.