Już w trakcie obowiązywania k. k. z 1932 r. starano się ukierunkować dyrektywy wymiaru kary w ten sposób, aby nadrzędne znaczenie nadać względom prewencji szczególnej. Przy wymiarze kary ówczesny art. 54 k. k. nakazywał przede wszystkim uwzględniać pobudki oraz sposób działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego, stopień rozwoju umysłowego, charakter sprawcy, jego dotychczasowe życie i zachowanie się po dokonaniu przestępstwa. Ale już w okresie międzywojennym orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazywało, że sądy mogą kierować się także celami sprawiedliwościowymi oraz ogólnoprewencyjnymi. Okazało się, że jeden preferowany przez ustawodawcę cel karania ograniczał praktykę sędziowskiego wymiaru kary, która wykorzystując kodeksowy zapis, że „przede wszystkim” uwzględniać należy cele zapobiegawcze kary wobec skazanego, przyjmowała szeroko także inne podstawy uzasadnienia orzekanych sankcji karnych