In september 2011 bekende sociaalpsycholoog Diederik Stapel dat hij onderzoeksgegevens had gefingeerd. Dit leidde tot veel commotie, niet alleen in de pers, maar ook in de wetenschappelijke wereld. Was Stapel een uitzondering, of was zijn fraude het topje van de ijsberg? Werkt het zelfreinigende vermogen van de wetenschap naar behoren, of zijn er extra regels en richtlijnen nodig ter bevordering van de wetenschappelijke integriteit? In dit boek reconstrueert Ruud Abma de affaire-Stapel nauwgezet en plaatst hij deze in zijn context. Waardoor kenmerkt zich het sociaalpsychologische milieu waarin Stapel werd opgeleid en carrière maakte? Om wat voor type onderzoek gaat het eigenlijk? Hoe kan het dat gerenommeerde tijdschriften en nabije collega's de fraude niet ontdekten, terwijl Stapels resultaten 'te mooi waren om waar te zijn'? Waar ligt de grens tussen datamassage en fraude? Zijn de sociale wetenschappen extra gevoelig voor fraude of wordt fraude hun gewoon zwaarder aangerekend?